تا مجنون شدن راه زیادی داری!

شنیده ام چندی است که در جستجویی و امید تکرار داری!

تکرار؟

عجیب است!بارها گفته ام آب رفته به جوی باز نمی گردد٬اما تو هنوز در انتظاری!

یادم نیست که چه پیش آمد که دچار سکون شدی!آن هم این چنین سکونی،اما آن ماجرا را کاملن به یاد می آورم!

می گفتی نزدیک ترین دوست و همدم توست،تو را می فهمد و سختی شرایط تو را حس می کند،برایم عجیب بود که چرا به دردهایت دامن می زند و تو هنوز از بودنش محظوظی!

شنیدم که چندی پیش سرش را کشف کردی و علت آن همه گذشت از جانبش را یافتی!امیدوار بودم همیشه در جهل بمانی و این سر را در نیابی!می دانستم که از صبرت خارج است،صبر؟

تو و صبر؟

عجب است که این واژه را این چنین نا به جا برایت استفاده کردم!

آن دوست را می گفتم،سرزنشت نمی کنم،اما یافتن این راز زیاد دشوار نبود!

او هم چون تو نقص های آن دوست مشترکتان را نمی دید!و تو بارها بر این نکته تاکید کرده بودی!یادم است بارها از راههای شناخت گفته بودم و تاکید کرده بودم که چرا بعضی،نقص بعضی دیگر را نمی بینند!یادم می آید سری تکان دادی و لبخند زدی و با اطمینان گفتی:تا مجنون شدن دنیایی فاصله دارم!

در دلم لبخندت را با لبخندی پاسخ گفتم!می دانی،آخر رنگ رخسار خبر می دهد از سر درون!

دوستت را می گفتم،برق نگاهش را وقتی از دوست مشترکتان سخن می آورد ندیدی؟!عجیب است که با این هوش و استعداد در کلاس درس من کارآموز خوبی نبودی!

شنیدم دوست مشترکتان خودش لب به سخن گشود و این راز را را برایت فاش کرد!

عجب صبری داشت!می دانی،محبوبِ محبوب،محبوب است!اما معشوقِ معشوق،مغضوب است!

هر کس خشم را به شیوه ای نشان می دهد و او هم این چنین!

می دانم که سکوتت،سکوت نیست!منظورم را می فهمی،می دانم!

اما سکون!

نه!نمی پذیرم،آن هم از تو!

بیاب!انتظار این چنین از تو بعید است!

تا مجنون شدن راه زیادی داری!